ധാര്‍മികബോധത്തിന് ദൈവവിശ്വാസം വേണ്ട.

അതെ, ധാര്‍മികബോധത്തിന് ദൈവവിശ്വാസം വേണ്ട!!.  അത് വ്യക്തമാക്കുന്നതിന് മുമ്പ് ചില കാര്യങ്ങല്‍ ആമുഖമായി മനസ്സിലാക്കേണ്ടതുണ്ട്.  2010 ഫെബ്രുവരിയില്‍ ബ്രൈറ്റ് എന്ന പ്രദര്‍ശനനാമമുള്ള നാസ്തികനായ ബ്ലോഗര്‍  ധാര്‍മികതക്ക് ദൈവവിശ്വാസം വേണോ? എന്ന ഒരു പോസ്റ്റ് പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു. ശ്രദ്ധേയമായ ഒരു ബ്ലോഗായിരുന്നു ഇത്. വിഷയത്തിന്റെ ഗാംഭീര്യം കൊണ്ടോ ചര്‍ചയില്‍ പങ്കെടുത്തവരുടെ ആധിക്യം കൊണ്ടോ അല്ല ശ്രദ്ധേയം എന്ന് പറഞ്ഞത്. മറിച്ച് മിക്ക യുക്തിവാദി ബ്ലോഗര്‍മാരും തങ്ങളുടെ ബ്ലോഗില്‍ സ്ഥിരമായ ഒരു ലിങ്ക് ആ പോസ്റ്റിലേക്ക് നല്‍കിയതായി കാണാന്‍ കഴിഞ്ഞതുകൊണ്ടാണ്. മാത്രമല്ല തുടര്‍ന്ന് നടന്ന പല ചര്‍ചകളിലും പ്രസ്തുത പോസ്റ്റിലെ പരാമര്‍ശങ്ങള്‍ ആവര്‍ത്തികുന്നതായി കണ്ടു. മനുഷ്യനിലെ ധാര്‍മികതക്ക് ദൈവവിശ്വാസം ആവശ്യമില്ല എന്നത് ശാസ്ത്രീയമായി തെളിയിക്കപ്പെട്ടതിനാല്‍ ഇനി മതത്തിന് അത്തരമൊരു പ്രസക്തിയില്ല എന്ന വാദം കൂടുതല്‍ ശക്തമായി ഉന്നയിക്കാം എന്നതാണ് ഈ പോസ്റ്റ് ദൈവനിഷേധികളായ യുക്തിവാദികള്‍ക്ക് നല്‍കിയ ആത്മവിശ്വാസം എന്ന് ഊഹിക്കുന്നതില്‍ തെറ്റില്ല. പോസ്റ്റ് ഇട്ട ഉടനെ അത് വായിച്ചിരുന്നുവെങ്കിലും  പ്രത്യേകിച്ച് പുതുമയൊന്നും തോന്നാത്തതിനാല്‍ ഇടപെട്ടില്ല. പലസ്ഥലത്തും ദൈവവിശ്വാസികളുടെ അഭിപ്രായം അദ്ദേഹം ആവശ്യപ്പെടുകയും ചെയ്തിരുന്നു. ധാര്‍മികതയുള്ള മനുഷ്യനാകാന്‍ ദൈവവിശ്വാസം ആവശ്യമില്ല. എന്ന കാഴ്ചപ്പാടിനോട് ഇസ്‌ലാമിനെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നവരാരും പോസ്റ്റിട്ട് പ്രതികരിച്ചതായി കണ്ടില്ല. ഇപ്പോഴും എന്റെ ബ്ലോഗില്‍ നടക്കുന്ന ചര്‍ചയിലടക്കം പ്രസ്തുത വാദം പലവിധത്തില്‍ അലയടിക്കുന്നത് കൊണ്ട് ഇതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഖുര്‍ആന്റെ കാഴ്ചപ്പാടില്‍ നിന്ന് കൊണ്ട് എന്റെ അഭിപ്രായം പറയേണ്ടതുണ്ടെന്ന് തോന്നി. അതില്‍നിന്നാണ് ഈ പോസ്റ്റ് പിറക്കുന്നത്.

നമ്മുക്ക് ബ്രൈറ്റിന്റെ വാദം പരിശോധിക്കാം:
 Marc Hauser അദ്ദേഹത്തിന്റെ Moral Minds:How nature designed our universal sense of right and wrong  എന്ന  പുസ്തകത്തില്‍ പരാമര്‍ശിച്ച ഒരു ഏതാനും ചിന്താ പരീക്ഷണങ്ങള്‍ (Thought experiments)നല്‍കി കൊണ്ടാണ് അദ്ദേഹം തന്നെ വാദം ആരംഭിക്കുന്നത്. പരീക്ഷണം ഇതാണ്.

നിങ്ങള്‍ ഒരു റെയില്‍വേ ട്രാക്കിന് മുകളിലുള്ള ഒരു പാലത്തില്‍ നിൽക്കുന്നു.ട്രാക്കിലൂടെ ഒരു ട്രോളി നിയന്ത്രണം വിട്ടു ഓടി വരുന്നുണ്ട്.അല്പം ദൂരെ അഞ്ചുപേര്‍ ട്രാക്കില്‍ പണിയെടുക്കുന്നുണ്ട്. അവര്‍ ട്രോളി കാണുന്നില്ല.അഞ്ചുപേരും ട്രോളിയിടിച്ച് തീര്‍ച്ചയായും മരണപ്പെടും. നിങ്ങൾക്ക് വേണമെങ്കില്‍ ഒരു സ്വിച്ച് ഉപയോഗിച്ച് ട്രോളിയെ മറ്റൊരു സൈഡ് ട്രാക്കിലേക്ക് തിരിച്ചു വിടാം. പക്ഷേ ആ ട്രാക്കില്‍ ഒരാള്‍ പണി ചെയ്യുന്നുണ്ട്. അയാള്‍ തീര്‍ച്ചയായും മരിക്കും. നിങ്ങൾക്ക് ഒന്നുകില്‍ സ്വിച്ച് ഉപയോഗിക്കാതിരിക്കാം, അപ്പോള്‍ അഞ്ചുപേര്‍ മരിക്കും. അല്ലെങ്കില്‍ സ്വിച്ച് ഉപയോഗിക്കാം അപ്പോള്‍ ഒരാള്‍ മരിക്കും. നിങ്ങള്‍ എന്തു ചെയ്യും? സ്വിച്ചുപയോഗിച്ചു ഒരാളെ കൊലക്ക് കൊടുത്തു അഞ്ചുപേരെ രക്ഷിക്കുമോ? അതോ സ്വിച്ച് ഉപയോഗിക്കാതിരിക്കുമോ? തീരുമാനം എന്തായാലും എന്തായിരിക്കും ന്യായീകരണം?

ഇനി വേറൊരു ചിന്താപരീക്ഷണം. മുൻപത്തേപ്പോലെ നിങ്ങള്‍ ട്രാക്കിനു മുകളിലുള്ള പാലത്തില്‍ നില്‍ക്കുന്നു. ട്രോളി വരുന്നു. ഇത്തവണ ട്രോളി നിര്‍ത്താന്‍ സ്വിച്ചൊന്നുമില്ല. പക്ഷേ ട്രാക്കിലേക്ക് ഒരു ഭാരമുള്ള വസ്തു ഇട്ടാല്‍ ട്രോളി തടഞ്ഞു നിര്‍ത്താം. ആകെയുള്ള ഭാരമുള്ള വസ്തു പാലത്തിൽ നിന്ന് അസ്തമയം ആസ്വദിക്കുന്ന ഒരു തടിയനാണ്. അയാളെ ട്രാക്കിലേക്ക് തള്ളിയിട്ടാല്‍ കാര്യം നടക്കും.നിങ്ങള്‍ അത് ചെയ്യുമോ? എന്തായിരിക്കും ന്യായീകരണം?

നൂറോളം രാജ്യങ്ങളിൽ നിന്ന് രണ്ടു ലക്ഷത്തോളം പേര്‍ പങ്കെടുത്ത ഒരു ഇന്റര്‍നെറ്റ്‌ സർവ്വേ ഫലം ഇതായിരുന്നു:

എല്ലാ ഭൂഖണ്ഡങ്ങളിലേയും ആണുങ്ങളും,പെണ്ണുങ്ങളും, കറുത്തവരും, വെളുത്തവരും, കുട്ടികളും, വയസ്സന്മാരും, നിരീശ്വരവാദികളും, ഹിന്ദുക്കളും, ക്രിസ്ത്യാനികളും, മുസ്ലിംകളും, ജൂതന്മാരും, നിരക്ഷരും, വിദ്യാസമ്പന്നരും എല്ലാം ഒരേ അഭിപ്രയമാണ് പറഞ്ഞത്. ഏകദേശം തൊണ്ണൂറു ശതമാനം പേരും ആദ്യത്തെ സംഭവത്തില്‍ ട്രോളി വഴിതിരിച്ചു വിടുന്നത് നിർബന്ധമല്ലെങ്കിൽ പോലും അനുവദനീയമാണ് എന്നാണ് അഭിപ്രായപ്പെട്ടത്. രണ്ടാമത്തെ സംഭവത്തില്‍ ഏതാണ്ട് ആരും തന്നെ തടിയനെ ഉപയോഗിച്ച് ട്രോളി നിര്‍ത്തുന്നതിനെ അനുകൂലിച്ചില്ല. രണ്ടു സംഭവങ്ങളിലും ഒരാളുടെ ജീവന്‍ കൊടുത്തു അഞ്ചുപേരുടെ ജീവന്‍ രക്ഷിക്കുകയാണ് ചെയ്യുന്നത് എന്ന് ശ്രദ്ധിക്കുക. യുക്തിപൂർവ്വം ആലോചിച്ചാല്‍ രണ്ടു സംഭവവും തുല്യമാണ്. Life of one v/s five. പിന്നെന്തുകൊണ്ട് ആളുകളുടെ പെരുമാറ്റത്തില്‍ ഇത്രമാത്രം വ്യത്യാസം? വിശ്വാസികളും അവിശ്വാസികളും തമ്മില്‍ ധാർമ്മിക ബോധത്തിന്റെ കാര്യത്തില്‍ ഒരു വ്യത്യാസവുമില്ല എന്നതും ശ്രദ്ധേയമാണ്. അപ്പോള്‍ തീര്‍ച്ചയായും ദൈവമായിരിക്കില്ല ധാർമ്മികതയുടെ ഉറവിടം. (ധാർമ്മികതയുടെ മൊത്തക്കച്ചവടക്കരായി വിശ്വാസികള്‍ അവതരിക്കുമ്പോള്‍ ഈ പഠനം അവര്‍ക്കുനേരെ ഉപയോഗിക്കാം.)

ഇത്രയുമാണ് ബ്രൈറ്റിന്റെ പോസ്റ്റിലെ പ്രധാന ഭാഗം തുടര്‍ന്നങ്ങോട്ട് ഇത് വെച്ചുകൊണ്ട് ധാര്‍മികതക്ക് ദൈവവിശ്വാസം ആവശ്യമില്ല എന്ന് സ്ഥാപിക്കുകയാണ്.

ബ്രൈറ്റ് തുടരുന്നു.. 'ദൈവഭയവും പരലോകവിശ്വാസവുമാണ് മനുഷ്യനെ ധാർമ്മികജീവിതത്തിനു പ്രേരിപ്പിക്കുന്നത് എന്ന ധാരണ പരത്താന്‍ മതവക്താക്കള്‍ എല്ലാ കാലത്തും ശ്രമിച്ചിട്ടുണ്ട്. സ്നേഹം, ദയ, കാരുണ്യം, സഹകരണമനോഭാവം തുടങ്ങിയ സല്‍ഗുണങ്ങള്‍ വിശ്വാസത്തില്‍നിന്നുണ്ടായതാണെന്നും, വിശ്വാസികളല്ലാത്തവര്‍ വെറും നികൃഷ്ടരും അസാന്മാർഗ്ഗികളും ആണെന്നാണ് വിശ്വാസികള്‍ നിരന്തരം പ്രചരിപ്പിക്കുന്നത്. എന്താണ് ധാർമ്മികത? ധാർമ്മികത മത/ദൈവ വിശ്വാസത്തിന്റെ ഫലമാണോ? അങ്ങിനെയെങ്കില്‍ ട്രോളി പ്രശ്നം പോലുള്ളവയില്‍ വിശ്വാസികളും അവിശ്വാസികളും ഒരേപോലെ സ്കോർ ചെയ്യുന്നതെന്തുകൊണ്ട്‌?'

ചില സാങ്കല്‍പിക ചോദ്യങ്ങള്‍ (പരീക്ഷണങ്ങള്‍) സ്വന്തം വകയായും നല്‍കിയിട്ടുണ്ട് അതില്‍ വസ്തുതകളെക്കാളേറെ മതവിശ്വാസികളുമായി ബന്ധപ്പെട്ട അദ്ദേഹത്തിന്റെ മുന്‍ധാരണകളാണ് പ്രവര്‍ത്തികുന്നത്. ഉദാ:-

'ഇനി ഇതൊന്നു സങ്കല്‍പ്പിച്ചു നോക്കൂ. അഞ്ചു പേര്‍ ഒരാശുപത്രിയില്‍ മരിക്കാന്‍ കിടക്കുന്നു. അഞ്ചുപേരുടെയും വ്യത്യസ്ത ശരീരഭാഗങ്ങള്‍ മാറ്റിവച്ചാല്‍ അവരെ രക്ഷപ്പെടുത്താം. ഡോക്ടര്‍ ആശുപത്രിയിലെ വെയ്റ്റിങ്ങ് റൂമില്‍ ഒരു ആരോഗ്യവാനായ മനുഷ്യനെ കാണുന്നു. ഇയാളുടെ ശരീരഭാഗങ്ങള്‍ നേരത്തെ കണ്ട അഞ്ചു രോഗികള്‍ക്കും യോജിക്കും. ഡോക്ടര്‍ക്ക് ഇയാളെ ഉപയോഗിച്ച് അഞ്ചു രോഗികളെ രക്ഷിക്കാമോ? ഏതാണ്ട് ആരും തന്നെ ഇതിനെ അനുകൂലിക്കുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല. And now you know the answer...A rational being should never be used as a merely an unconsenting means to an end..period...end of discussion. നിരീശ്വരവാദിക്കള്‍ക്ക് തീരുമാനമെടുക്കാന്‍ ഒരു ദൈവത്തിന്റേയും സഹായം ആവശ്യമില്ല. ഒരു വേദഗ്രന്ഥവും നോക്കണ്ട.'

തുടര്‍ന്ന് അദ്ദേഹത്തിന്റ സന്ദേഹം/നിഗമനം ഇങ്ങനെ :

(വേദഗ്രന്ഥം അക്ഷരം പ്രതി അനുസരിക്കുന്നവര്‍ക്ക് വേണമെങ്കില്‍ മറിച്ചു ചിന്തിക്കാൻ സാധിക്കും. അഞ്ചു രോഗികള്‍ നിങ്ങളുടെ മതത്തിന്റെ വിശ്വാസികളാണെന്നു സങ്കൽപ്പിക്കുക. നമ്മുടെ അവയവ ദാതാവ് ഒരു കടുത്ത നിരീശ്വരവാദിയും. നിങ്ങളെന്തു ചെയ്യും? വിശ്വാസികളും അവിശ്വാസികളും തുല്യരല്ല എന്ന് മതഗ്രന്ഥങ്ങളിൽ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടല്ലോ. എതെങ്കിലും വിശ്വാസിയുടെ അഭിപ്രായം ഈ വിഷയത്തില്‍ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നുണ്ട്.)

മുസ്‌ലിംകള്‍ക്ക് വേണ്ടി ആദ്യത്തെ പരീക്ഷണത്തെ അല്‍പം വ്യത്യാസം വരുത്തി അദ്ദേഹം വീണ്ടും ഉദ്ധരിക്കുന്നു. അഞ്ച് പേര്‍ വധിക്കപ്പെടാനിടയാകാതെ ട്രോളി തിരിച്ചുവിടാനുള്ള സ്വിച്ച് അമര്‍ത്തിയാല്‍ വിശ്വാസികള്‍ ബഹുമാനിക്കുന്ന ചിലരെക്കുറിച്ച് ആപവാദങ്ങള്‍ പ്രക്ഷേപണം ചെയ്യും മുസ്‌ലിം എന്ത് ചെയ്യും. (അഞ്ചുപേര്‍ കൊല്ലപ്പെട്ടിട്ടെങ്കിലും മൈക്കിലൂടെയുള്ള പ്രവാചകനെയോ മറ്റോ ഉള്ള അപവാദ പ്രക്ഷേപണത്തെ തടഞ്ഞുനിര്‍ത്തുമോ).

കുറ്റം മാത്രം പറയരുതല്ലോ സംഭവലോകത്തുനിന്നുള്ള ഒരു ഉദാഹരണവും ഉണ്ട്. ഒരു സ്‌കൂള്‍ ടീചര്‍ വളര്‍ത്തു കരടിക്ക് നാമമായി പ്രവാചകന്‍ മുഹമ്മദിന്റെ പേരിട്ടതിനാല്‍ മതനിന്ദ പ്രകാരം സുഡാനിലെ ഗവണ്‍മെന്റ് അറസ്റ്റ് ചെയ്തുതമായി ബന്ധപ്പെട്ടതാണ് അത്. ഇസ്‌ലാമുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഒരു താത്വിക ചര്‍ചയില്‍ ചില ഭരണകൂടങ്ങള്‍ അവിടുത്തെ നാടിന്റെ സമാധാനപാലനവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് സ്വീകരിക്കുന്ന കാര്യങ്ങള്‍ക്ക് പ്രസക്തിയില്ല എന്നതിനാല്‍ അത് വിടുന്നു. മതേതര ഭരണകൂടങ്ങളും അപ്രകാരം ചെയ്യാറുണ്ടല്ലോ. തൊടുപുഴ സംഭവവും തുടര്‍ന്നുള്ള അറസ്റ്റും ക്മ്മ്യൂണിസത്തിന്റെ താത്വികമാനവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടതല്ല. പോസ്റ്റിനെ മുഴുവനായി പരാമര്‍ശിക്കാതിരുന്നാല്‍ മറുപടി പറയാന്‍ കഴിയാത്തതുകൊണ്ട് അവഗണിച്ചു എന്ന് പറയാതിരിക്കാന്‍ ഈ സംഭവവും സൂചിപ്പിച്ചു എന്ന് മാത്രം.

ബ്രൈറ്റ്, ഇതിന് വിശ്വാസികള്‍ക്ക് മറുപടി പറയാനാകില്ല എന്ന് പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നുവത്രേ അദ്ദേഹം തന്റെ ലേഖനത്തിന്റെ രണ്ടാഭാഗത്തില്‍ (അത് കൂടുതല്‍ വിശകലനം അര്‍ഹിക്കുന്നതാണ് പിന്നീടാകാം) ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു:

മുസ്ലിമിനാണെങ്കില്‍ ബാക്കി ചപ്പടാച്ചികളെല്ലാം മാറ്റി നിർത്തിയാല്‍ പ്രവാചകനെ സ്വന്തം കുടുംബത്തേക്കാള്‍,സ്വന്തം ജീവനേക്കാള്‍ സ്നേഹിക്കുക എന്നതാണ്. ബ്ലോഗില്‍ അങ്ങിനെ അഭിമാനപൂര്‍വം പ്രഖ്യാപിച്ചു യഥാര്‍ത്ഥ വിശ്വാസികളായിരിക്കുന്നവരെ ഉദ്ദേശിച്ചാണ് ധാർമ്മികതക്ക് ദൈവവിശ്വാസം വേണോ എന്ന പോസ്റ്റില്‍ 'ടെഡ്ഡി ബെയർ മുഹമ്മദ്' പ്രശ്നത്തിൽ അവരുടെ അഭിപ്രായം ഞാന്‍ ചോദിച്ചത്. ബ്ലോഗുകൾ തോറും ഓടിനടന്നു വിശ്വാസം പ്രചരിപ്പിക്കുന്നവരെയൊന്നും ആ വഴി കണ്ടില്ല. (അത് ഏറെക്കുറെ പ്രതീക്ഷിച്ചതാണ്,കാരണം സത്യസന്ധമായി ഉത്തരം പറഞ്ഞാന്‍ അവരുടെ ധാർമ്മികതയുടെ പാപ്പരത്തം വെളിവാകും.)

ഇവിടെ ദൈവനിഷേധികളായ യുക്തിവാദികള്‍ പയറ്റുന്ന ഒരു കുതന്ത്രം പറയാതിരിക്കാനാവില്ല. തങ്ങളുടെ വാദത്തിന് വിരുദ്ധമായ അഭിപ്രായം വന്നു കഴിഞ്ഞാല്‍ പോസ്റ്റുമായി ഒരു ബന്ധമില്ലെങ്കിലും ഒന്നായി നിന്ന് പ്രവാചകനെ ഭത്സിക്കാന്‍ തുടങ്ങും. അല്ലെങ്കില്‍ മോശമായ രൂപത്തില്‍ പരിഹാസം ചൊരിയും അല്‍പം പോലും സഹിഷ്ണുതയോടെ യുക്തിവാദികള്‍ സംവാദത്തിന് വിസമ്മതിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. പലപ്പോഴും എന്തെങ്കിലും പറയാനുണ്ടെങ്കിലും വഴിമാറിപോകുന്നത് അതുകൊണ്ടാണ്. എന്നാല്‍ മുകളില്‍ സൂചിപ്പിച്ച പോലെ അതുമൊരു ആയുധമാക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.

ഈ രണ്ട് പോസ്റ്റിലും അദ്ദേഹം സൂചിപ്പിച്ച പോലെ ആരും അഭിപ്രായം രേഖപ്പെടുത്താതിരിക്കാനുള്ള കാരണം അതാണ് എന്ന് ഞാന്‍ എന്റെ അനുഭവം വെച്ച് മനസ്സിലാക്കുന്നു. ആദ്യത്തെ പോസ്റ്റിനോട് എനിക്ക് പറയാനുള്ളത് ഇവിടെ പറയാം. യോജിപ്പുള്ള  സുഹൃത്തുക്കള്‍ക്കും വിയോജിപ്പുള്ളവര്‍ക്കും വിഷയത്തില്‍ നിന്ന് മാറാതെ ചര്‍ചയില്‍ പങ്കെടുക്കാം. പോസ്റ്റില്‍ നല്‍കുന്നത് അടിസ്ഥാനപരമായ ചില വീക്ഷണങ്ങളാണ് ചര്‍ചകളില്‍ അത് വിശദമായി അവതരിപ്പിക്കാം എന്ന് കരുതുന്നു.

ഏതൊരു മനുഷ്യനിലും ധാര്‍മിക ബോധം അങ്കുരിക്കുന്നതിന് ദൈവവിശ്വാസം ആവശ്യമാണ് എന്ന് മതവിശ്വാസികള്‍ പ്രത്യേകിച്ചും ഇസ്ലാംമതവിശ്വാസികള്‍ കരുതുന്നു എന്ന നിലക്കാണ് ബ്രൈറ്റ് തന്റെ വിഷയം കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നത്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ അഭിപ്രായത്തില്‍ ധാര്‍മികതക്ക് ദൈവവിശ്വാസം വേണ്ട. പരിണാമം മനുഷ്യന് ധാര്‍മിക കൂടി നല്‍കിയിരിക്കുന്നു. മറ്റൊരു തലത്തില്‍ ഈ അഭിപ്രായം ഇങ്ങനെയും പറയാം. അദ്ദേഹം ഉദ്ധരിക്കുന്നു:

'Joshua Greene (Harvard University)അഭിപ്രായപ്പെടുന്നത് മറ്റൊരു മനുഷ്യ ജീവനെ ഉപദ്രവിക്കുന്നത് അറപ്പുളവാക്കുന്ന ഒരു പ്രവർത്തിയായാണ് പരിണാമം നന്നെ വാർത്തെടുതിരിക്കുന്നത് എന്നാണ്.' 

ഇക്കാര്യത്തില്‍ എന്താണ് ഖുര്‍ആന്റെ കാഴ്ചപ്പാട് എന്ന് നോക്കാം. (ഞങ്ങള്‍ ഒരു കാര്യം ശാസ്ത്രിയമായി തെളിയിക്കുമ്പോള്‍ അത് ഞങ്ങളുടെ പുത്തകത്തിലുണ്ടെന്ന് പറയുന്ന സ്വഭാവം നിങ്ങള്‍ക്ക് പണ്ടേയുള്ളതാണ് എന്ന മുന്‍ധാരണയിലെത്തേണ്ടതില്ല.) ഇവിടെ വിശ്വാസികള്‍ പണ്ടേ മനസ്സിലാക്കുന്നതാണ് ധാര്‍മിക ബോധം മനുഷ്യമനസ്സില്‍ അന്തലീനമാണ് എന്നത്. അതേ പ്രകാരം മനുഷ്യമനസ്സിന് അവന്റെ ദേഹേഛയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട പ്രേരണകളുമുണ്ട്. ധാര്‍മിക ബോധത്താല്‍ ദേഹേഛയുടെ പ്രേരണകള്‍ക്ക് കടിഞ്ഞാണിടാന്‍ ശ്രമിക്കുക എന്നതാണ് ഒരു മനുഷ്യനില്‍നിന്ന് ദൈവവിശ്വാസം ആവശ്യപ്പെടുന്നത്. ധാര്‍മികബോധം ഒരാളുടെ ദേഹേഛകളെ നിയന്ത്രിക്കുന്നില്ലെങ്കില്‍ അയാള്‍ അധാര്‍മികനായി മാറും. നേരെ മറിച്ച് ഒരാളുടെ ധാര്‍മിക ബോധത്തിന് അയാളുടെ ദേഹേഛകളെ നിയന്ത്രിച്ച് നിര്‍ത്താന്‍ സാധിച്ചാല്‍ അദ്ദേഹം ധാര്‍മികത പുലര്‍ത്തുന്നവന്‍ എന്ന് നമ്മുക്ക് വിളിക്കാവുന്ന വ്യക്തിത്വമായി രൂപാന്തരപ്പെടും. ധാര്‍മികബോധത്തിന് തഖ് വ എന്ന പദവും അധര്‍മത്തിത്തിന് ഫുജൂറ് (91:8)എന്നും ദേഹേഛക്ക് ഹവ എന്നും ദേഹേഛക്ക് പ്രേരിപ്പിക്കുന്ന മനസ്സിന് നഫ്‌സുല്‍ അമ്മാറ (12:53)എന്നും പറയപ്പെടുന്നു. ധാര്‍മിക ബോധത്താല്‍ പ്രവര്‍ത്തികുന്ന (അക്ഷേപിക്കുന്ന മനസ്സ്) നഫ്‌സുല്‍ ലവ്വാമ (75:2)എന്നും പറയുന്നു.   

ആത്മാവാണ, അതിനെ സന്തുലിതമാക്കിയവനാണ, എന്നിട്ട് അതിന് ധര്‍മാധര്‍മങ്ങള്‍ ബോധനം ചെയ്തവനാണ,  നിശ്ചയം, ആത്മാവിനെ സംസ്‌കരിച്ചവന്‍ വിജയം പ്രാപിച്ചു. അതിനെ ചവിട്ടിത്താഴ്ത്തിയവന്‍ പരാജയപ്പെട്ടു. (91:8-10) 

വിശുദ്ധ ഖുര്‍ആനിലെ ഈ സുക്തങ്ങളില്‍ നിന്നാണ് ധര്‍മാധര്‍മങ്ങള്‍ മനുഷ്യമനസ്സില്‍ അവന്റെ പ്രകൃതിയോടൊപ്പമുള്ളതാണ് എന്ന കാഴ്ചപ്പാടിലേക്ക് ഇസ്‌ലാം മതവിശ്വാസികളെ എത്തിക്കുന്നത്. യാതൊരു വിധതെറ്റിദ്ധാരണക്കും ഇടയില്ലാത്ത വിധം ഖുര്‍ആന്റെ പ്രഖ്യാപനമാണത്. മനുഷ്യമനസ്സിനെത്തന്നെയാണ് ഇവിടെ ആത്മാവ് എന്ന് അര്‍ഥം നല്‍കിയിരിക്കുന്നത്. ആത്മാവ് എന്നതിന് റൂഹ് എന്നാണ് പ്രയോഗിക്കാറുള്ളത്. ഇവിടെ നല്‍കിയത് നഫ്‌സ് എന്ന പദമാണ്. സാധാരണയായി ഞാന്‍ അവലംബിക്കുന്ന പരിഭാഷതന്നെ എടുത്ത് ചേര്‍ത്തു എന്ന് മാത്രം. ഈ സൂക്തങ്ങള്‍ നല്‍കുന്ന സന്ദേശം മനസ്സിലാകാന്‍ ആത്മാവെന്നോ മനസ്സെന്നോ ഉപയോഗിക്കാം.

രണ്ടും മനുഷ്യമനസ്സില്‍ അന്തര്‍ലീനമാണെങ്കില്‍ പിന്നെ പ്രവാചകന്‍മാരുടെ ആവശ്യമെന്ത് എന്ന ഒരാള്‍ക്ക് ന്യായമായും സംശയിക്കാവുന്നതാണ്. ഇവിടെ ഒരു കാര്യം മനസ്സിലാക്കുന്നത് നന്നായിരിക്കും. തഖ് വ എന്ന ധാര്‍മികബോധം (സൂക്ഷമത എന്നും ദൈവഭയമെന്നുമൊക്ക ആ വാക്കിന് അര്‍ഥമുണ്ട്) മനുഷ്യന്റെ ആത്മാവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടതാണ്. അത് ദൈവികമാണ്. അതേ സമയം ഫുജൂറ് എന്ന അധര്‍മം (ദുഷ്ടത) ദേഹവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടതാണ്. മനുഷ്യനില്‍ ഒരു മൃഗവും ഉണ്ടെന്ന് സാരം. ആത്മാവില്ലാത്ത ജീവിയാണല്ലോ മൃഗം. (ദൈവനിഷേധികള്‍ ആത്മവിന്റെ നിഷേധികള്‍കുടിയാണ് എന്നത് മറുക്കുന്നില്ല). ധാര്‍മികതയുടെ  അഭാവത്തില്‍ മനുഷ്യന്‍ മൃഗങ്ങളുടെത് പോലുള്ള ഒരു ജീവിയായി അധഃപതിക്കും. അതിനേക്കാള്‍ മോശമായി കാരണം മൃഗങ്ങളുടെ ദുഷ്ടത അവയുടെ ജന്മവാസനകളാല്‍ നിയന്ത്രിതമാണ്. അതുകൊണ്ട് അവരെക്കുറിച്ച് ഖുര്‍ആന്‍ ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു:

സ്വേച്ഛയെ ദൈവമാക്കിയ മനുഷ്യന്റെ അവസ്ഥയെക്കുറിച്ച് നീ ചിന്തിച്ചിട്ടുണ്ടോ? അത്തരക്കാരെ നേര്‍വഴിയിലാക്കാനുള്ള ചുമതലയേല്‍ക്കാന്‍ നിനക്കു കഴിയുമോ? അവരിലധികമാളുകളും കേള്‍ക്കുകയും ഗ്രഹിക്കുകയും ചെയ്യുന്നുണ്ടെന്ന് കരുതുന്നുവോ? അവരോ, വെറും കാലികളെപ്പോലെയാകുന്നു. അല്ല; അവയെക്കാളേറെ വഴിതെറ്റിയവരാകുന്നു. (25:43-44)

ദേഹേഛക്ക് (സ്വേഛക്ക്) മനുഷ്യശരീരത്തില്‍ കൂടുതല്‍ സ്വാധീനം ചെലുത്താന്‍ കഴിയും. അവന്റെ ഇഛയെ കയറൂരിവിട്ടാല്‍ മാത്രം മതി അവന്‍ തികഞ്ഞ ആധാര്‍മികനാവാന്‍ ‍. അവന്റെ ഇഛകളുടെ പൂരണത്തിന് നിയന്ത്രണം വരുത്തുന്നതിനെ ദേഹേഛ പ്രതിരോധിക്കും. ധാര്‍മികതയുടെ പ്രചാരകര്‍ക്ക് എക്കാലത്തും ഏല്‍ക്കേണ്ടിവന്ന കടുത്ത എതിര്‍പ്പുകള്‍ അതിന്റെ ഫലമാണ്.   മനുഷ്യസ്‌നേഹത്തിന്റെയും പരിഷ്‌കാരത്തിന്റെയും ധാര്‍മികതയുടെയും അടിസ്ഥാനത്തിലാണ് തങ്ങളുടെ എതിര്‍പ്പെന്ന് നിരന്തരം പെരുമ്പറയടിച്ചാലും,  ദേഹേഛയുടെ സ്വതന്ത്രമായ പൂരണത്തിന് തടസ്സം നില്‍ക്കുന്നു എന്നതാണ് ഈ എതിര്‍പ്പിന്റെ മുഖ്യകാരണം. ചെറിയ ഒരു ന്യൂനപക്ഷം തെറ്റിദ്ധരിച്ചതുമുണ്ടാകാം എന്ന് മാത്രം.

ദേഹേഛപൂരണത്തിന്റെ പാത വശ്യമാണ് , ആകര്‍ഷകമാണ്, മനുഷ്യമനസ്സ് അതില്‍ ഉടക്കിപ്പോകും, കെണിയലകപ്പെടുത്തുന്ന സൗന്ദര്യം, വിഷയ സുഖം, ധനം എങ്ങനെയും സമ്പാദിക്കാം, എല്ലാ വിലക്കുകളുംലംഘിച്ച് തോന്നിയ പോലെ പ്രവര്‍ത്തിക്കാം, വിലക്കുകളെ വെറുക്കുകയും സൈ്വരവിഹാരം ഇഷ്ടപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്ന ഇഛയെ അയച്ചുവിട്ടാല്‍ അധാര്‍മികത തകര്‍ത്താടും.  

എന്നാല്‍ ധര്‍മത്തിന്റെ പാതയില്‍ പ്രവേശിക്കുന്നവന് നേരിടാനുള്ളത് പറഞ്ഞറിയിക്കാനാവാത്ത വിധമുള്ള പ്രയാസങ്ങളാണ്. വിലക്കുകളും നിയന്ത്രണങ്ങളുമുണ്ടവിടെ. ഹൃദയത്തിന്റെ തിന്‍മക്ക് വേണ്ടിയുള്ള പ്രേരകങ്ങളെ /കല്‍പനകളെ തടഞ്ഞു നിര്‍ത്തേണ്ടിവരും. ചെറുതായൊന്ന് കണ്ണ് ചിമ്മി ഒരൊപ്പിട്ടാല്‍ ലക്ഷങ്ങള്‍ കയ്യില്‍ വരും സത്യത്തിന്റെ പക്ഷത്ത് നിന്നാലോ സ്ഥലമാറ്റമടക്കമുള്ള പൊല്ലാപ്പുകള്‍. സുഹൃത്തുക്കളോടൊത്ത് ഒരു കമ്പനി, ലൈംഗിക ദാഹത്തിന്റെ പൂര്‍ത്തീകരണം ശരീരം ആവശ്യപ്പെടുന്നു. മറുവശത്ത് മനസാക്ഷിയുടെ ഒരു ചോദ്യം (ധാര്‍മികതയുടെ തിരുത്തല്‍) നിന്നെമാത്രം സ്‌നേഹിക്കുന്ന നിന്റെ പാതിയെ നീ മറക്കുകയോ? .  ഏതിന് മുന്‍ഗണന നല്‍കും?. 

ഇവിടെയാണ് പ്രവാചകന്‍മാരും മതവും വേദഗ്രന്ഥവും ധാര്‍മികമൂല്യങ്ങളുടെ പിന്തുണക്കായ് രംഗത്ത് വരുന്നത്. മുകളില്‍ സൂചിപ്പിച്ച മനസ്സിലെ ഈ വിരുദ്ധ പോരാട്ടങ്ങളില്‍ ദേഹേഛയുടെ പക്ഷത്ത് നില്‍ക്കാന്‍ കുറേ പേരുണ്ട്. അവക്ക് ഒന്നാകെ പറയുന്ന പേരാണ് പിശാചുക്കള്‍. ഇസ്‌ലാമില്‍ പിശാച് ഒരു പ്രത്യേക സൃഷ്ടിയല്ല. മനുഷ്യരിലും ജിന്ന് എന്ന സൃഷ്ടികളിലുമുള്ള അധര്‍മത്തിന് പ്രേരണനല്‍കുന്ന മുഴുവന്‍ ശക്തികള്‍ക്കും പറയുന്ന വര്‍ഗനാമമാണത്. ഇവയുടെ സ്വാധീനം എക്കാലത്തും നിലനില്‍ക്കുന്നു. അതിനെതിരെ മനുഷ്യന്റെ ധാര്‍മികതയുടെ പക്ഷത്തെ ശക്തിപ്പെടുത്താനുള്ള ദൈവികമായ സഹായമാണ് വിശ്വാസം. ഒരു കാര്യം പ്രത്യേകം മനസ്സിലാക്കേണ്ടത് കേവല വിശ്വാസത്തിന് ഈ രംഗത്ത് കാര്യമായി റോളൊന്നുമില്ല എന്നതാണ്. ദൃഢവിശ്വാസത്തിന് മാത്രമേ ധാര്‍മികത പൂര്‍ണ അര്‍ഥത്തില്‍ സംരക്ഷിക്കാനാവൂ. ഏത് മതമായാലും ശരി. സുഭദ്രമായ കോട്ടപോലെ അവ ധാര്‍മികതക്ക് പിന്തുണ നല്‍കും. അവയിലൂടെ ഇന്നും കോടിക്കണക്കിനാളുകള്‍ അധാര്‍മികതയിലേക്ക് എത്തിനോക്കുക പോലും ചെയ്യാതെ സുരക്ഷിതരാകുന്നു. അതേ ധാര്‍മികതയാണ് താന്‍ സമ്പാദിച്ചുണ്ടാക്കിയവയില്‍ നിന്ന്  കഷ്ടപ്പെടുന്ന, പേരോ ഊരോ അറിയാത്ത സഹജീവിക്ക് വേണ്ടി നല്‍കാന്‍ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നത്. ഇത്തരം കാര്യങ്ങള്‍ മനുഷ്യനിലെ സഹജമായ ധാര്‍മികബോധം കാരണമായി ദൈവത്തെ നിഷേധിക്കുന്നവര്‍ വരെ ചെയ്തു എന്ന് വരും. എന്നാല്‍ ധര്‍മം അനുഷ്ഠിക്കുന്നത് വളരെയേറെ പ്രയാസകരമാകുന്ന സന്ദര്‍ഭത്തില്‍ ഒരു ആജ്ഞേയവാദി അടിതെറ്റുകതന്നെ ചെയ്യും.
 
പറഞ്ഞുവന്നതിന്റെ ചുരുക്കം ഇതാണ്. ധാര്‍മികബോധം ഓരോ മനുഷ്യനിലും സൃഷ്ടിപ്പിലേ ഉള്ളതാണ്. അതിലൂടെയാണ് അവന്‍ നന്മതിന്മകള്‍ തിരിച്ചറിയുന്നത്. സമൂഹത്തില്‍ ഇന്ന് നിലനില്‍ക്കുന്ന ധാര്‍മികമൂല്യങ്ങള്‍ മുഴുവന്‍ ദൈവപ്രോക്തമായി അറിയിക്കപ്പെട്ടതാണ്, ഇന്ന് നാം സര്‍വസാധാരണമായി വിശ്വാസമുള്ളവനും ഇല്ലാത്തവനും അവയുടെ പ്രയോക്താക്കളാകുന്നുവെങ്കിലും. കാരണം ഇസ്‌ലാമിക കാഴ്ചപാടില്‍ ആദിമ മനുഷ്യന്‍ മുതല്‍ ഈ അറിവ് ലഭിച്ചുപോന്നിട്ടുണ്ട്. എന്നാല്‍ മനുഷ്യനിലെ ഈ ധാര്‍മികബോധത്തിന് മാത്രം ധാര്‍മികതയെ വളര്‍ത്തുന്നതിനോ അവയെ നിലനിര്‍ത്തുന്നതിലോ വലിയ പങ്ക് വഹിക്കാനാവില്ല. അവയ്ക്ക് അതി ശക്തമായ മറ്റുചില പ്രേരകങ്ങള്‍ വേണം. അവ കളങ്കമറ്റ മതദര്‍ശനത്തിന്റെ സഹായത്താലല്ലാതെ ലഭിക്കുകയില്ല.   

ബ്രൈറ്റ് സൂചിപ്പിച്ച പരീക്ഷണം അദ്ദേഹം വാദിക്കുന്നവിധം ഒരു വിധിതീര്‍പ്പിനുപകരിക്കണമെങ്കില്‍ കൃത്യമായ എണ്ണം വിശ്വാസികളിലും നാസ്തികരിലും പരീക്ഷണം ആവര്‍ത്തിക്കണം. അത് അദ്ദേഹം സൂചിപ്പിച്ചിട്ടില്ല. വിശ്വാസികളല്ലാത്തവരുടെ ശതമാനം വളരെ കുറവാണ് എന്നതിനാല്‍ ഇത്തരമൊരു പരീക്ഷണം മുന്നില്‍ വെച്ച്  അഥവാ ധാര്‍മികതക്ക് മതവിശ്വാസം വേണ്ട എന്ന നിഗമനത്തിലെത്താനാവില്ല. എങ്കിലും ഞാന്‍ പറയട്ടേ. ഈ പരീക്ഷണത്തില്‍ അപ്രകാരം ചെയ്താലും വിശ്വാസികളുടെയും അവിശ്വാസികളുടെയും ഉത്തരങ്ങള്‍ ഒരേ പോലെയായിരിക്കും. ഭൂരിപക്ഷത്തിന്റെ മറുപടിയും അവരുടെ ജന്മസിദ്ധമായ ധാര്‍മികബോധത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിലായിരിക്കും എന്ന് ചുരുക്കം. (തുടരും)


അടുത്ത പോസ്റ്റ് : എന്താണ് ധാര്‍മികത?

Posted in: ധാര്‍മികത, യുക്തിവാദം, ലേഖനം